Borstvoeding geven: opVoeden

Een van mijn vriendinnen, die zelf nog geen kinderen heeft, zei laatst dat ze dacht dat je borstvoeding misschien een jaar gaf en dat het dan ophield. Hierop antwoordde ik haar, dat ik het al heel wat vond dat ze dacht dat je het een jaar gaf. Aangezien de meeste mensen denken dat je dat maar drie maanden doet, of zo...

 

Opmerking van mijn schoonzus afgelopen weekeind: "Jee, heb je nu nog steeds melk dan???" (Maarten is 8 maanden). Ik heb toch maar uitgelegd, dat je dat gewoon bij kan maken..….

 

Gisteren had ik mijn zus aan de telefoon en die raadde me aan om maar niet meer te lang door te gaan met borstvoeding geven (Eric is nu ruim 7 maanden). Want: "dat staat zo raar, met zo'n groot kind." En ik zou in ieder geval gestopt moeten zijn voordat Eric loopt, want een lopend kind aan de borst is toch echt geen gezicht.

 

Ikzelf heb wel eens te horen gekregen toen een collega mij vroeg of ik nog borstvoeding gaf (Lena was vijf, zes maanden toen) "Tja, dat moet je wel willen hè, zo'n oud kind aan de borst."

Oud?

 

Er stond iemand mijn dochtertje Gemma van 7 maanden te bewonderen en die zei: "Goh, die ziet er goed uit!"

Ik antwoordde dat het, op haar eczeem na, ook uitstekend ging en dat ik nog lekker borstvoeding gaf.

Toen viel er een stilte, mond wijd open en pas na een tijdje kwam het antwoord: "Jaha, in Zweden is dat normaal, daar geven ze vaak tot een jaar borstvoeding." Met andere woorden hier is het toch een vreemd verschijnsel!!

 

Mijn eigen oma vond dat het nu maar afgelopen moest zijn met dat gelurk. "Dat kind" kon toch ook wel eens naar de oppas. En moest ik bij haar thuis nou "zo'n groot kind" (9 maanden) aan de borst hebben?

Ik voelde me vreselijk, maar de volgende baby krijgt gewoon weer borstvoeding. Of oma het er nou wel of niet mee eens is!

 

Toevalllig, nou ja, toevallig: ze werd 87, was ik vandaag bij mijn oma op visite met mijn eenjarig dochtertje. Ik nam haar aan de borst. Mijn oma zei toen: "O, dat zie je niet zoveel meer, een ouder kind aan de borst. In mijn tijd was dat heel gewoon."

 

Een recente uitspraak van mijn moeder:

"Ik moet je enorm bewonderen dat je borstvoeding geeft en ermee doorzet. Vooral omdat je bijna nergens terecht kunt voor steun en raad. Als ik in mijn tijd had geweten dat het zo praktisch was, hadden jij en je zus het ook gehad." Ik zweefde op wolken toen ze dit zei; ze gaf me het mooiste compliment van mijn leven.

 

In de rij voor het inchecken op het vliegveld begonnen twee oudere dames over borstvoeding. Ik stond ernaast en wachtte geduldig een strategisch moment af om een constructieve opmerking te maken. De ene vrouw vroeg aan de ander: "Doen ze dat eigenlijk nog tegenwoordig, de borst geven?" De ander: "ja hoor, mijn dochter heeft het zelfs een paar weken volgehouden".

Ik zag mijn kans schoon en zei "Thijs hier van 9 maanden, krijgt nog steeds borstvoeding". De ene vrouw zei helemaal niets, zo verbaasd was ze. De andere vond het helemaal niet gek: "Ja, dat hoor je wel eens vaker, dat ze nog één voeding overhouden, 's ochtends of  's avonds".  Ik: "Eigenlijk drinkt Thijs nog bijna niets anders".  De vrouw: "Nou ja, goed voor de antistoffen!

Zitten er dan anti-stoffen in moedermelk?" vroeg de ander verbaasd.

Ik legde wat uit over de overdracht van ziektekiemen door Thijs en de fabricage van antistoffen daartegen door mij. Ogen als schoteltjes, maar ze vond het wel prachtig..

 

Vandaag op de speel-o-theek praatte ik met een Hongaarse moeder van een baby die drie weken jonger is dan Johan. Dat schept een band natuurlijk. Ineens vroeg ze: "geef je borstvoeding?". Ik, (opgetogen, blij verrast): "Ja!, hoe weet je dat?" Zij: "Dat weet ik niet, ik vraag het".

Domme reactie van mij, inderdaad. Maar ik was zo verbaasd dat iemand van een moeder van een kind van bijna een jaar vraagt of ze borstvoeding geeft, niet eens of ze NOG borstvoeding geeft… Ze vroeg het alsof ze niet anders verwachtte. Heerlijk, heerlijk.

 

Vanavond waren we met onze 4 jongens even naar "De oude Maas" gegaan. Grote stukken gras langs de rivier met een speeltuin; heerlijk voor de knullen.

Arjan, lag daar op een dekentje te spelen. Op een gegeven moment komen er een paar vrouwen voorbij, die even stopten om naar Arjan te kijken. Na een aantal gigantisch complimenten over ons kleinste kereltje, merkte een van de vrouwen -met een sterk Slavisch accent- op, dat hij er zo goed uitzag. Ze vroeg hoe oud hij was, ik zei dus: "bijna zeven maanden". Toen veerde ze een beetje op en zei: "dan krijgt hij zeker borstvoeding". "Ja, zei ik trots, nog steeds, zo veel hij wil." Toen zei ze tegen Arjan: "Je hebt een goede moeder hoor" en lachend liep ze weg.

Ik vond het verschrikkelijk lef hebben om zoiets te zeggen. Ook flessenbaby's kunnen groot en mollig zijn, dus voor hetzelfde geld had ik "nee" gezegd op die vraag over de borstvoeding. Misschien kwam zij uit een land waar door omstandigheden het verschil tussen borst- en flesgevoede kinderen groter is?

Ik vond het in elk geval leuk om zo'n compliment te krijgen.

 

Ik werk als secretaresse op een school voor opleidingen in de gezondheidszorg. Tijdens de koffie vertelde een van de docenten heel verontwaardigd over een ervaring van toen ze nog in het ziekenhuis werkte. Een moeder kwam daar haar twee jaar oude kind nog elke avond voeden voor het slapen gaan. Juist omdat zij zo verontwaardigd was, ging ik er voor mij ongekend heftig tegenin. Uiteindelijk heb ik mijn heftige reactie wat afgezwakt met: "Het is toch niet wenselijk om die borstvoedings-gewoonte nou precies te stoppen als het kind wordt opgenomen, in die situatie heeft het kind dat dan juist nog nodig? Daar was ze het dan wel mee eens, maar het feit dat een kind van twee nog steeds dronk....

 

Een gesprekje in de middagpauze op school. Ik sta een fles om te spoelen terwijl een Nederlandse ( moeder 1) en een Turkse (moeder 2) overblijfmoeder afwassen.

Moeder 1: Hè, dat lijkt wel een babyflesje!

Ik: ja, goed gezien. Voor het kolven.

Moeder 1: Hè get, wat een ellende. Heb je nog een erg kleintje dan?

Ik: Nou... ze wordt volgende week al weer een jaar!

Moeder 1: Goh, ik wist niet eens dat dat kan, zolang zelf geven. Nou, in het ziekenhuis hebben ze ook geprobeerd om me aan de kolf te krijgen, want ze moest een week in het ziekenhuis blijven na de geboorte, maar ze dronk prima uit een fles. Mij best hoor, ik had het meteen bekeken, laat maar lekker zitten met dat ding. Wat een gedoe, zo'n kolf.

Moeder 2 mengt zich er nu in: Nou, het is wel het beste hoor, de borst. Beter dan de fles.

Moeder 1: Jaaaa, dat is wel zo, maar het deed zeer hè, de kolf, tjonge jonge, wat deed het zeer.

Ik: Mmm, het moet wel even wennen, ja, maar nu voel ik het niet meer hoor.

Moeder 1:Hoelang ga je dat nog volhouden, dan?

Ik: ik hoop nog een heel tijdje!

Moeder 1: Kan dat dan?

Moeder 2: Ik heb vijf kinderen, twee ervan heb ik tot twee en een half jaar de borst kunnen geven. Ze liepen al en kwamen af en toe een slokje bij me halen!

Ik: Ah, geweldig, ik hoop dat ik dat ook haal!

Moeder 2: Goed voor jezelf zorgen, veel drinken, veel eten, en baby vaak laten drinken!

 

Mijn moeder wilde vooraf niet geloven dat ik borstvoeding kon geven. Het was haar nooit gelukt en mijn zus evenmin. Toen het wel bleek te lukken, was er verbazing van moeders zijde maar ook die onzekerheid bij elk wissewasje: "Krijgt ze wel genoeg? Zitten er wel voldoende voedingstoffen in?" En toen bleek Mayke allergisch voor koemelkeiwit en ging ik op dieet. "Dat is wel erg zwaar voor jouw. Kun je niet beter overstappen op de fles? Krijg je zelf wel genoeg voedingstoffen binnen met zo'n dieet? Als jij tekort krijgt, komt Mayke ook tekort."

Die vragen, en die kwamen niet alleen van mijn moeder, maakten me vaak erg onzeker. Zou ik niet toch mijn kind tekort doen? Was ik onverantwoordelijk door voor de borst te kiezen, terwijl er zulke verantwoorde hypo-allergene melk te koop was? Want Mayke groeide minder hard dan gemiddeld, dus misschien kreeg ze toch te weinig. Maar dankzij alles wat ik over borstvoeding las en leerde, had ik meer argumenten om vol te houden, dan om op de fles over te stappen.

Maar gisteren kreeg ik ineens een overwinningsgevoel. Mijn moeder was vol lof over Mayke, nu 11 maanden oud en nog lekker aan de borst. Ze is ondernemend, staat tegen de tafel, drinkt handig uit de tuitbeker en is vreselijk goedlachs. En wat zei mijn moeder toen, tot mijn grote verbazing: "Ik denk dat dat door de borstvoeding komt. Daar zit veel meer in dan in poedermelk"

 

Eén van mijn zusjes, voedt haar dochtertje van 5 jaar nog steeds. Dat wil zeggen: ze geeft haar de borst als mijn nichtje daar voor het slapen gaan behoefte aan heeft. Het meisje is een schat en zeer zelfstandig. Ze gaat ook zonder moeite ergens logeren en dan slaapt ze zonder moeite en zonder borst in. Haar vader is psychiater en heeft dit juist gestimuleerd. Volgens hem is de hechting in die eerste jaren van levensbelang.

Helaas voorspelt hij voor Carlos en mij problemen… Carlos zou totaal in de war raken van mijn manier van zeer close met hem omgaan thuis, maar daarnaast drie dagen naar een kinderdagverblijf gebracht te worden.

In mijn verlofperiode zei hij tegen mij, dat ik moest stoppen met borstvoeding geven vóór ik weer ging werken, anders zou ik met die melkborsten op mijn werk voortdurend aan Carlos denken en daardoor doordraaien. Ook moest ik voor die tijd Carlos in een eigen bedje laten slapen en in de box moeten leggen in plaats van hem bij ons in bed laten slapen en steeds in de draagzak mee te nemen, anders zou hij nooit wennen op het kinderdagverblijf…

Nou, hij doet het prima op het kinderdagverblijf, slaapt daar lekker alleen in een bedje en lijkt helemaal niet in de war! Of ik ben doorgedraaid? Ik denk het niet…..  Nee, zonder gekheid, juist doordat Carlos nog bij me drinkt kan ik mijn werkdagen volhouden. Anders zou ik op kantoor helemaal wegkwijnen van verlangen.

 

Mijn moeder vroeg gisteren: "Heb je nog last gehad eigenlijk toen je stopte met de voeding?" Ik twijfelde even, maar bekende dat ik nog niet gestopt was. "O, maar komt er dan nog wel iets uit dan? En heeft het voedingswaarde?" "Nou, dat weet ik niet, maar Hilbert (1,5 jaar) lust het graag."

Ze ging snel over op een ander onderwerp. Geen negatief commentaar gelukkig. Maar ja, de stilte er om heen is ook niet fijn....

 

Mijn twee naaste collega's hebben aan personeelszaken gemeld, dat zij het gevoel hadden dat ik niet aan mijn uren kwam. Alles wel beschouwd gaat het om een kwartier - 20 minuten die ik tussen de middag aan het voeden ben in de crèche aan de overkant van de straat. Bah, mijn naaste collega's en dan achter mijn rug om!

Het hoofd van personeelszaken zit er eigenlijk niet mee, met dat kwartiertje, te meer omdat ik mijn avondvergaderingen niet declareer, maar dat weten mijn collega's niet.

Ik vraag me wel af waarom ze zoiets doen. Zien ze dat lange voeden van mij misschien niet zitten? De dames in kwestie hebben zich destijds gelukkig gevoeld met de fles. De een vond het fijn om te weten hoeveel ze het kind gaf en de ander "had niets". Het is natuurlijk gissen, misschien zijn ze wel jaloers op mijn wat betere baan. Maar goed, ik zal ze laten weten dat ik teleurgesteld ben dat ze zich niet eerst rechtstreeks tot mij hebben gericht.

 

Ik werk als secretaresse op een school voor opleidingen in de gezondheidszorg. Tijdens de koffie vertelde een van de docenten heel verontwaardigd over een ervaring van toen ze nog in het ziekenhuis werkte. Een moeder kwam daar haar twee jaar oude kind nog elke avond voeden voor het slapen gaan. Juist omdat zij zo verontwaardigd was, ging ik er voor mijn doen ongekend heftig tegenin. Uiteindelijk heb ik mijn heftige reactie wat afgezwakt met: "Het is toch niet wenselijk om die borstvoedingsgewoonte nou precies te stoppen als het kind wordt opgenomen? In die situatie heeft het kind dat dan juist nog nodig!

Daar was ze het dan wel mee eens, maar het feit dat een kind van twee nog steeds dronk....

 

Vanmiddag was er een feestje op de crêche. Sijmen (15 maanden) probeerde steeds onder mijn shirt te kruipen, toen we op het feestvarken stonden te wachten. Naast me stond een hoogzwangere moeder van een bijna 4-jarig meisje. Ze grijnsde naar me en zei: "Heeft hij honger. Mijn dochter heeft net ook al even gedronken." Een andere moeder vroeg met een geschokt gezicht: "je bedoelt toch zeker niet dat die grote kinderen nog aan de borst zijn?" Waarop de eerste zei: "Nee hoor, mijn grote kind is gestopt toen hij 6 was, zij is pas 3!". Ik kreeg een vette knipoog en daarna zijn we samen op de bank geploft, waar Sijmen lekker heeft gedronken en haar dochter toen ook maar weer een slok kwam halen. Gewoon, heel gewoon.

 

Wij zaten van de week in een Spaans barretje te schuilen voor plotselinge regen. Jasper was moe en hongerig en dan ineens zo'n drukke, rokerige ruimte was teveel voor hem. Hij ging huilen. "Ach wat", dacht ik en ging hem voeden, op 2 cm afstand van de andere aanwezigen.

Een paar jaar geleden heb ik mezelf redelijk Spaans geleerd op vakantie. Deze vakantie kon ik er helaas niets meer van. Maar toen de man naast me ineens vroeg: "Hoeveeel maanden is hij?" kwam in één keer allerlei Spaans terug. "Bijna 13 maanden overdreef ik trots" (hij is net jarig geweest). "Wat gróót".

Hans, die kennelijk niks van de toedracht van het gesprekje begrepen had (hij vindt openbaar voeden ECHT normaal) zei: "Nee hoor, hij is helemaal niet groot voor zijn leeftijd.

"Dat is hier niet normaal hoor", zei de Spanjaard. Afkeurend, goedkeurend, verbaasd? Ik weet het niet. "Hier krijgen krijgen kinderen 3 maanden borstvoeding." In andere landen krijgen ze soms wel 3 jaar borstvoeding." De man: "Maar daar hebben ze niet te eten".

Ik weer: "Maar een paar jaar borstvoeding is goed voor alle kinderen." Dat moest de man beamen.

Het was duidelijk dat hij verbijsterd was over het voeden van zo'n groot kind. En dat terwijl Jasper met zijn 1 jaar nog maar 2 tanden heeft, 3 haren en nog geen schoenen…..

 

Dit overkwam mij laatst:

Afgezien van de krijgt ze wel genoeg vragen, kwam mijn schoonmoeder met het praatje dat ze in een boek gelezen had, dat borstvoeding de eerste drie maanden wel erg goed was. Nou, dat was in ieder geval positief. Maar… daarna kun je toch beter stoppen, want anders wordt het zo moeilijk om er later vanaf te komen. Bah! Wat is dat voor een rotboek?! "Er vanaf komen", borstgevoede babies zijn toch geen junks?! Eerst was ik met stomheid geslagen, maar ik geloof dat ik later nog wel iets heb gezegd over de voordelen, ook voor oudere baby's. En dat ik door wil gaan zolang Lianne en ik het allebei fijn vinden.

 

Volgens mijn man ben ik een borstvoedingshormonen-junky. Hoe meer borstvoeding ik geef, hoe energieker ik ben. Ik heb net uitgerekend dat ik nu met ons 4e kind in mijn totaal 97e borstvoedingsmaand ben. De jongste, David, is nu 3 jaar. Ik ben benieuwd hoe het voelt om over een tijdje geen borstvoeding meer te geven en niet zwanger te zijn. Dat is al heel lang niet meer voorgekomen!

Eigenlijk wil ik de 100 maanden nog wel volmaken en Dave vast ook wel.

 

Ik was van plan om het 3 weken vol te houden en als het erg makkelijk ging 3 maanden, maar dat was wel lang genoeg dacht ik toen……Een paar weken geleden stond ik echt op het punt om te stoppen, maar kwam erachter dat ik het niet kon. Zou borstvoeding geven verslavend zijn??? Volgens mij wordt het steeds moeilijker om te stoppen. Zal het dan toch van Marnix af gaan hangen wanneer er gestopt wordt? Dat zou ik echt nooit hebben kunnen denken.

 

Vanmorgen na de vergadering op mijn werk:

Mijn collega informeerde naar de bevindingen met het beproeven van Marijke's koemelkallergie dit weekend. Ik vertelde dat ik enorm genoten had van de kwark en dat er bij Marijke een paar (niet ernstige) verschijnselen waren die zowel "gewoon, toeval" konden zijn als reactie op de kwark. Een paar verbaasde ogen, deden me uitleggen dat Marijke die kwark indirect kreeg via mijn borstvoeding.

Mijn baas, op luide toon (de veroordeling klonk er duidelijk in door): "Geef je dan nog steeds borstvoeding? Hoe oud is Marijke nu helemaal wel niet? Hoe lang denk je daar nog mee door te gaan?"

Ik gaf de bijbehorende antwoorden, besluitend met: "tot één van ons beiden het niet meer wil".

Hij weer: "Ik heb je vast wel dat verhaal verteld."

Ik: "Welk verhaal?"

Hij: "Op het strand, dat kindje van twee, dat juichend op al die blote borsten afging."

Ik: "Ja, en veel kinderen doen dat ook weer vanaf dat ze een jaar of 14 zijn."

Had-ie lekker niet van terug.

 

Ik moet even iets opbiechten. Vrienden van ons zijn zeer bewust levende mensen , maar ook een beetje "zunig". Toen hun kindje anderhalf jaar was, waren we bij hen op bezoek en tot mijn grote verbazing voedde zij hem…nog. Wij maakten daar natuurlijk grapjes over, dat dat een goede besparing van energie was en zo. Maar ik vond het toen heel vreemd, zo'n groot joch. Een jaar later waren ze weer eens bij ons en ik vroeg met mijn domme hoofd: "Wanneer ben je nou gestopt met voeden?" Uhhem, nog niet dus. En als om het te demonstreren deed het kleine ventje haar trui omhoog en schoof aan.

Inmiddels geef ik zelf mijn zoon al (of pas?) achtenhalve maand de borst. Nu zie ik het als een compliment dat ze hem in ons bijzijn gewoon de borst gaf. En ik realiseer me wat het bij anderen teweeg kan brengen om een "oud" kind aan de borst te zien.

 

Ik kon mijn vriendin nooit begrijpen. Zij voedde haar zoontje tot hij 14 maanden was. Wij begrepen maar niet wat daar nu goed of nuttig aan was en maakten grapjes tegen haar. Niet gemeen of zo, maar we waren er een beetje lacherig over en maakten duidelijk dat wíj er niets in zagen.

Ik had destijds zelf nog geen kindje. Inmiddels is Roos bijna 5 maanden en heb ik mijn vriendin een maand geleden al mijn excuus aangeboden.... Alles verandert als je zelf voedt en ik doe het met steeds meer plezier. Gelukkig lachte ze erom, ze wist natuurlijk hoe ik me voel!

Ik vrees dat ik ook best lang doorga, want ik heb zonet een elektrische kolf opgehaald. WAAAUUW, wat een mooi speelgoed!

 

Toen Frank een jaar of anderhalf was voelde ik steeds meer sociale druk om hem af te wennen van de borst. Aangezien hij toen even vaak, of eigenlijk zelfs vaker dan toen hij 6 maanden was om de borst vroeg, vond ik dat heel moeilijk en ik had geen idee hoe ik dat aan moest pakken. Dus ging ik op internet op zoek naar informatie hoe een peuter van de borst af te krijgen. Ik kwam terecht bij een Engelstalige mailinglist. Ik las daar met grote opluchting dat ik niet de enige was met een lopend, brabbelend kind aan de borst. Ik voelde me weer een beginneling met een peuter van nog maar anderhalf jaar. Er bestond zelfs een naam -attachment parenting- voor wat ik intuïtief allang deed: samen slapen, veel dragen, thuis werken en op verzoek en lang voeden. Ik bleef meelezen op deze lijst en ging lekker door met borstvoeden!

Gisteren ben ik met Frank voor het eerst naar een LLL-bijeenkomst geweest. Frank was met zijn twee jaar de jongste! Ik vraag me af wat de enige zwangere vrouw die er was ervan vond. Ze zat tussen een tweejarig jongetje en een driejarig meisje, die afwisselend heen en weer renden of een slokje bij mama kwamen halen. Hopelijk laat ze zich hierdoor niet afschrikken.

 

Gisteren had ik mijn moeder op bezoek. Ze was al nooit enthousiast over borstvoeding, maar wat ze me gisteren leverde, had ik nog nooit meegemaakt. Anna (bijna een jaar) wilde gewoon bij mij drinken en begon aan mijn kleren te trekken, wat tegenwoordig haar manier is om dit duidelijk te maken. Als ze dan ziet, dat ik aan haar wens tegemoet ga komen, begint ze vrolijk te lachen en op en neer te springen op mijn schoot om uiteindelijk met een uitbundig:"haaaaaam!" toe te happen. Onder het drinken weet ze dan ook nog allerlei genietende geluidjes te maken, echt prachtig.

Mijn moeder blijkt er het mooie nog altijd niet van in te zien, integendeel. Toen ik Anna begon te voeden, zei ze:" Wat??? Nog steeds???" en ze keek met onverholen afgrijzen en minachting naar ons. Dat vond ik echt heel pijnlijk en ik weet ook niet goed wat ik hier nu mee aan moet. Ze hoeft het niet eens te zijn met wat ik doe, maar waarom kan ze niet eens een klein beetje respect opbrengen voor mijn manier van (op)voeden?

 

Ik voel me de laatste tijd wat moe, volgens mij heb ik ijzertekort, dat heb ik al vaker gehad in mijn leven, dus ik zal binnenkort eens bij de huisarts langs gaan voor een test.

Mijn man vond dat het misschien tijd werd om borstvoeding af te bouwen, omdat het naar zijn idee te zwaar voor me wordt en hij een jaar wel genoeg vindt. Tja, helaas geen voorbeelden van langdurig borstgevoede kinderen in mijn omgeving. Niet mijn idee, als het ijzertekort is is dat zo te verhelpen.

Hij vond dat ik het maar met de consultatiebureauarts moest bespreken. Haha, wat zei die dame: "Perfect dat je nog steeds voedt. Dat zien we hier helaas te weinig. Esther heeft de borstvoeding niet echt meer nodig, maar als jullie allebei nog willen moet je zeker doorgaan."

Deze arts is altijd heel positief geweest over borstvoeding. Ze noemde Esther een echt borstvoedingskindje. In het eerste jaar is ze nooit ziek geweest op wat snotneuzen na en ze slaagde in 1 keer voor de gehoortest, wat volgens haar ook vaker voorkomt bij borstkinderen (minder oorontstekingen).

En vanmiddag stond er in de krant een berichtje over een onderzoek uit Nieuw Zeeland over betere ontwikkeling van hersenen bij kinderen die langdurig borstvoeding kregen. Dus dat heb ik manlief ook maar even voorgelezen.

We gaan voorlopig nog maar gewoon door!

 

Ik was gisteren met een vriendin (en borstvoeding-soulmate) en onze kinderen in het zwembad. Daar kwamen wij met een paar moeders te praat. Toen kwam borstvoeding ter sprake. Een van de moeders zei tegen mij in het plat Rotterdams "Daar ken ik niet tege hoor, als ze aan me borsten zitten. Ik heb allebei lekker makkelijk de fles gegeven." Mijn antwoord was: "Oh, is dat makkelijk, ik geef haar zo in het bubbelbad de borst, kan dat ook met de fles? Daarop bleef het ze antwoord schuldig, maar mijn vriendin en ik waren degene die voor gek versleten werden. Ik heb daar verder maar niet op gereageerd.

Later die dag maakte ik met iemand anders een praatje over dat ik nog steeds (ze is bijna 5 maanden) borstvoeding geef. Dat dat nou in onderontwikkelde gebieden gebeurde, dat was prima, daar hadden ze niks beters. Mijn antwoord was: "Nou, wij hier ook niet. Wat is nou beter dan borstvoeding?" Het antwoord was dat dat zo niet bedoeld was, maar dat de fles toch zoveel makkelijker (!? alweer) was.

Vervolgens tot overmaat van ramp, zit er bij de post een reclamefolder voor opvolgmelk en daar stond letterlijk in "Nu wordt uw kindje al wat ouder, bijna 6 maanden. Nu wordt het tijd voor opvolgmelk." Toen werd ik dus echt boos. Ik heb ze opgebeld en gezegd dat het helemaal geen tijd werd voor opvolgmelk, maar dat het nog steeds tijd was voor borstvoeding! Ik vind dit onvoorstelbaar. Als je niet beter weet zou door al die reclame haast gaan denken dat opvolgmelk beter is dan de borst.

 

Vroeger had ik niet kunnen denken dat ik zo lang door zou gaan. Ik vond lang voeden nogal vreemd. Een kennis van me voedde 10 maanden, "tot hij met m´n borsten ging spelen, toen vond ik het welletjes". Nou, dat kon ik me voorstellen. Maar nu, als Willem-Jan (13 maanden) een beetje speelt bij het drinken vind ik dat ontzettend lief, innig en vooral: erbij horen.

 

Zal ik je wat bekennen? Ik voed Geerten die 3 jaar en 3 maanden is nog steeds. En ik vertoef in internetkringen waarin 3 jaar borstvoeding het minimum is. Ik ben dus wel wat gewend zou je zeggen. Maar ik zie zelden in levende lijve grote kinderen aan de borst.

Nu hadden we laatst een bijeenkomst van voedende moeders en het was erg druk en erg gezellig, iedereen zat met een kind aan de borst. Ik zat te praten met Annemieke. Haar jongste komt eraan en die gaat aan de borst en plotseling denk ik: "Wat een gek gezicht eigenlijk. Hij is zo groot!!!!" Daan is een stevige knul, dus ik vraag haar even later: "Hoe oud is Daan ook alweer?" "Twee jaar en negen maanden," was het antwoord. Jonger dan mijn Geerten dus! Geerten is ook een stevige knul en nu weet ik dus hoe het eruit moet ziet als ik hem voed. Best wel schokkend als je het niet gewend bent!

Mijn man vond het maar belachelijk toen ik het later vertelde. Maar ja, hij ziet het iedere dag.