Borstvoeding geven: opVoeden

De eerste weken vond ik het voeden bijzonder, belangrijk, een wonder, hoe bestaat het, maar fijn? Niet echt. Het deed soms ook pijn in het begin. Maar na een paar maanden vond ik het ineens prachtig. Arjen dronk sneller en minder vaak, het deed geen pijn meer en hij genoot er zo van.

Fysiek lekker ben ik het nooit gaan vinden, maar fijn?….Heerlijk.

 

In het begin was ik verbijsterd over de zuigkracht van zo'n klein wezentje. Onno deed er tien minuten over om goed te happen, maar als ie eenmaal beet had, liet ie ook niet meer los! En het was niet bepaald een prettig gevoel. Ik herinner me uit die tijd nog goed twee dromen.

In de eerste viel ik in een vijver met allemaal piranja's, van die vleesetende vissen. Plots had zo'n vis mijn tepel te pakken. Met van die grote kaken met scherpe tanden had hij zich vastgebeten. Ik kon hem niet van mij afschudden. Gelukkig sprong mijn vader in het water en hij wist de kaken van de vis los te rukken.

In de tweede droom, 5 dagen na de geboorte, zat ik in een schoolklas met naast mij allemaal voedende moeders in de schoolbankjes. Ik zat ook te voeden. Op een gegeven moment mocht iedereen naar buiten, behalve ik. De zuster die voor de klas stond, vroeg me streng waarom ik nog niet klaar was met voeden. Huilend antwoordde ik: "Ja, zíj hebben allemaal baby's, maar ík heb een wilde boskat."

Zo ging mijn onderbewuste dus kennelijk om met de pijn. Het heeft niet zo lang geduurd, hoor, de pijn bij het voeden. Daarna werd het héérlijk.

 

Zomaar wat over Lotte:

De eerste paar weekjes deed Lotte niet netjes haar mondje open om toe te happen, zoals het hoort, nee, ze slurpte mijn tepel naar binnen.

Ik hoor Lotte zelden ritmisch slikken of klokken tijdens het drinken.

Lotte wil altijd twéé borsten.

Mijn borsten voelen al soepel aan vóórdat ik met de voeding begin.

Lotte haalt zeker geen 5 tot 6 zware wegwerpluiers per dag en ook geen 6 tot 8 natte katoenen luiers.

Maar Lotte is heel alert en tevreden en groeien doet ze goed.

Lotte is mijn eigenwijze schat.

 

Op eerste verjaardag van mijn dochtertje Sandra, vroeg een vriendin van mij of ik borst- of flesvoeding zou gaan geven, ik was toen 13 weken zwanger. Mijn moeder zat naast me en ik wist dat ze borstvoeding niks vond, daarom had ik haar nog niet verteld dat ik deze keer wel borstvoeding wilde gaan geven. Ik antwoordde dus dat ik borstvoeding ging geven. Meteen daar bovenop zei mijn moeder: "Dat lukt je toch niet, daar heb jij het geduld helemaal niet voor. Het lukte mij niet bij jouw en en je zus, dus bij jou lukt dat ook niet!!!

Hels was ik na die opmerking en heb een potje staan janken in de keuken.

Vandaag precies is onze lieve kleine Inge 4 weekjes oud en de bortsvoeding gaat fantastisch. Mama heeft geen melk maar slagroom, ze groeit als kool. Mede door die opmerking van mijn moeder was ik supergemotiveerd om het te laten slagen en had er werkelijk alles voor over en voilà, het lukt!

 

Ik zal nooit vergeten hoe Menno voor het eerst echt aan de borst dronk. Na vier weken kolven, vingervoeden en oefenen was het ineens raak. Ineens wist hij het! We zaten op het grote bed, er was juist een goede vriendin op bezoek, dus ik had niet het gevoel dat het nu speciaal zou lukken. Ik durfde me niet te verroeren, doodstil en met slapende benen zaten we op het bed. Menno dronk zich helemaal laveloos en sliep daarna twee uur aan een stuk. Zo blij, zo trots en zo moéder!

Mijn tepels waren destijds plat. Nu heb ik, zoals een goede vriendin van mij zegt: "zulke noppen", ook in ruste. Ik ben benieuwd of dat zo blijft als Menno over een tijdje niet meer drinkt.

 

Wat heb ik me een slechte moeder gevoeld en wat heeft mijn zelfvertrouwen een deuk opgelopen toen de borstvoeding bij mijn eerste kindje mislukte. Nog regelmatig is er iemand die mij helpt herinneren aan die vreselijke periode: "Wat zat jij toch te tobben." Inderdaad. Ik had ingetrokken tepels en geen voeding, doordat ik met tepelhoedjes dit euvel probeerde te verhelpen. Ik zat elke twee uur een half uur te voeden, 24 uur per etmaal. Na 6 weken was Gert-Jan nog niet terug op z'n geboorte gewicht!! Wat een stress. Het consultatie bureau bleef volhouden dat ik door moest gaan met zelf voeden. Op zich een aardig advies, maar zonder hulp van deze of gene lukte mij dit niet. Als ik toen goede adviezen had gehad, was het nooit zover gekomen. Ik voelde me echt een waardeloze moeder, ik had m'n kind bijna uitgehongerd. Ik ben toen op eigen initiatief overgegaan op de fles. Ik vond het vreselijk, maar zo ging het niet.

Vanaf dat moment veranderde Gert-Jan enorm. Hij leefde op, ging groeien en begon weer geluid te maken. Nog even en hij was uitgedroogd. Alle foto's uit die periode heb ik weggedaan. Ik kan niet naar dat magere in en in trieste mannetje kijken. Ik schiet weer helemaal vol als ik er aan denk.

Tijdens m'n laatste kraamperiode werd ik vaak heel emotioneel als ik terug dacht aan wat ik Gert-Jan had aangedaan. Inmiddels is hij 5½ jaar, hartstikke gezond en vrolijk, dus het is allemaal goed gekomen, maar wat zit dat gevoel diep zeg, dat je-kind-tekort-doen-gevoel.

Je kunt je voorstellen dat ik bij onze tweede had besloten om het maar een paar dagen te proberen en als het dan niet zou lukken direct te stoppen. Ik had overigens inmiddels wel tepelvormers gebruikt. Dat werkte heel goed. Marie-Anne was nog amper geboren of ze wilde al richting tepelhof, de tepel zelf was uiteraard nergens te bekennen. Ik legde haar stomverbaasd aan en floep daar wás ie: De Tepel!! Het ging vanaf de eerste minuut goed en dat bleef zo.

De eerste paar weken had ik vaak het gevoel dat ik alleen maar aan het voeden was. Iris wilde vaak drinken en een voeding duurde ook best lang. Acht tot tien voedingen per dag van minstens een half uur, dat kostte zo'n 5 uur per dag! En dan de avonden! Ik weet nog dat ik eens tegen de verloskundige verzucht he , dat ik nooit heb geweten dat kinderen "opvoeden" de eerste weken zo letterlijk genomen moest worden….

 

Ik ben net een moeder-poes.

Ik vind trouwens alle borstvoedende moeders net poezen. Grote mama-poezen. Als hun welpjes aan het drinken zijn, kunnen ze net als poezen lekker genieten. Af en toe de ogen sluitend en rustend, badend in moedergeluk. Ik kan ook mijn kitten Hilde niet met rust laten. Als ze drinkt zie ik soms een purkje in de neus zitten, dat DIRECT moet verwijderd worden. Ik kan niet wachten ! Hetzelfde met een beetje oorsmeer of een opgedroogd melkkorstje op de kaak. Het moet er allemaal op dat moment vanaf. Net een poes die tijdens het zogen de kittens begint te wassen.

Hilde speelt haar rol van babypoes ook perfect. Ze kijkt op, met boze blik of zegt zachtjes euhhhh (d.w.z. Mama, hou nu toch op, laat me drinken.) en dan duwt ze haar handpalm op mijn ontblootte borst.

Maar ik kan het niet laten. Pas als baby - kitten Hilde proper is, ga ik lekker snorren.

 

In beide zwangerschappen voelde ik me heel erg uitgeput. Geen energie, lichamelijk bedoel ik. Lastig hoor, wel nesteldrang en geen energie. Maar na de bevalling...!!!! Bruisend van levenskracht. Ik heb het idee dat ik prolactine in mijn lijf erg lekker vind. Ik heb het gevoel dat de wereld fantastisch is (is dat zo?) en mijn leven in het bijzonder. Ik ben nog niet helemaal hersteld, nog wat bekkenklachten bij het lopen, maar ik voel me bijzonder goed en energiek, zeker gezien de onrustige nachten. Volgens mij werkt prolactine heel gunstig in op mijn hele gestel. Ik voel me zo gelijkmatig, geen speelbal van de hormonen van een menstruatiecyclus. Ik heb sinds de bevalling een maand geleden geen traan gelaten. Geen spoortje neerslachtigheid, nooit. Ik had al geen depressieve inslag, maar nu ben ik al zo lang niet meer down geweest, heerlijk. Ik hoop dat het nog lang duurt. Maar ja, dat prolactine peil gaat natuurlijk weer zakken. Het is bedoeld om de melkmachine aan te jagen in de eerste maanden en daarna blijft de witte motor vanzelf wel lopen en keert zelfs die ellendige cyclus weer terug. Nou ja, misschien kom ik de zomer nog lekker 'high' door.

 

Maijke dronk de eerste maanden veel en langdurig en sliep overdag ook weinig, dus ik had niet het gevoel dat er nog tijd voor mij was. Het werd pas leuk toen ik de tijd van borstvoeden gebruikte om te lezen: een tijdschrift, een favoriet boek. Ineens vond ik het jammer als Maijke uitgedronken was!

Tegenwoordig (ze is nu 10 maanden) is ze met een paar minuutjes klaar en ik heb helaas al tijden geen boek meer aangeraakt.

 

Een van de redenen waarom ik niet aan de kinderen wou, was dat ik zo opzag tegen die "gebroken nachten" en dat "zware eerste jaar". En ik had al een zware baan, waar ik al mijn energie voor nodig had en dat zou ik dus nooit kunnen combineren. Dacht ik.

Laat de werkelijkheid voor mij nou helemaal anders uitpakken. Ook ik heb dat euforische gevoel. Dat gevoel van totale gelukzaligheid als ik samen met Casper ben en vooral als hij lekker aan het drinken is. Dat "klok, klok, klok"-geluid van het wegslikken van de melk, zijn instemmende "mmmmmm"-geneurie, zijn brede glimlach als hij plotseling de tepel loslaat en zegt "Mamma Thuis!"....

Mijn gestel blijkt dus zeer goed te gedijen op prolactine. Ik heb absoluut niet het idee dat ik "opgegeten" word, wat je wel eens hoort als reden om met borstvoeding te stoppen. Mij levert het energie op i.p.v. dat het me energie kost en ik mag er ook nog eens een extra krentenbol bij eten ook.

 

Als moeder van 8 kinderen, geef ik nu 14 jaar borstvoeding. In mijn situatie is dat misschien anders, maar in de periode dat ik zelf voed, merk ik dat het heerlijk ontspannend is. Het zijn de enige momenten dat ik rustig zit.

Nu mijn jongste nog maar 1 of 2 keer per dag de borst krijgt, merk ik dat ik vaker moe ben, ik mis de rustpauze's tussendoor. Daarom ben ik nooit zo snel met flesvoeding: dat neemt iedereen liever van me over dan de afwas.

 

Iedereen zegt maar dat je moe wordt van borstvoeding geven. Volgens mij wordt je gewoon moe van het moeder zijn. Misschien komt daar het woord zelfs wel vandaan.

 

 (Een moeder met post natale depressie, met een baby van 2 maanden:)

Nadat ik mij ontzettend verheugd had op ons kind, viel het mij na de geboorte allemaal zwaar tegen. Dankzij mijn man kreeg Erica de borst. Van andere moeders hoorde ik hoe leuk borstvoeding geven is.

Ja, ja, dat zou dan wel, maar ik vond het alleen maar zwaar en wou maar dat iemand anders mijn kind kon overnemen.

De huisarts kwam elke week en stimuleerde mij om door te gaan. Na wekenlang in een negatieve spiraal gezeten te hebben, overkwam me deze week iets waar ik vrolijk van werd. Het is tóch waar dat borstvoeding geven fijn kan zijn. Ineens 's nachts kreeg ik dat fijne gevoel. Ons grietje tegen me aan, zij keek zo tevreden en na de voeding dat zwijmellachje... Ineens liepen er tranen over mijn wangen, van geluk.

Ik heb dat gevoel lang kunnen vasthouden. Als ik nu zit te voeden en ik voel me depri, dan kan ik mij weer dat moment herinneren en dan is het minder zwaar.

 

Ik moet bekennen dat ik pas lol in borstvoeding begon te krijgen toen ik al een maand of 6 bezig was. Tot het zover was vond ik het echt een bezoeking. En ik heb bijna iedere dag gedacht: "Ik stop ermee." Maar als ik daar serieus over ging zitten denken, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen Gijs de borst te ontzeggen. En toen het eerste half jaar er eenmaal opzat, ging het in een keer veel makkelijker. Wat was ik blij dat ik het had volgehouden. Maar o, wat vond ik het eerst moeilijk.

Ik weet nog goed hoe opgelaten ik me voelde als mijn schoonmoeder mij uitgebreid de hemel in prees, omdat ik zo'n goede voedster was en er zo zichtbaar van genoot.... En ik maar braaf 'ja' knikken.

 

De enige keer dat ik Lotte (4 1/2 maand) alleen bij papa laat is een keer per week als ik naar de volleybaltraining ga. Ik geef haar kort van tevoren nog een flinke lekkere slok en vertrek om 8 uur, om half tien ben ik terug. De paar keer dat ik ben geweest (hoe leuk ik 't ook vind, als ik af kan zeggen, doe ik 't bijna graag) kom ik thuis en is Roel steeds met een huilende Lotte in de weer geweest.

Maar, de laatste keer heeft hij de oplossing gevonden: hij is voor haar gitaar gaan spelen. En wonder boven wonder, ze was op slag stil en na 20 minuutjes viel ze in slaap.

Ik heb 't later zelf ook een keer mogen aanschouwen, toen ze nogal huilerig was, ook toen was ze weer ineens stil en vol aandacht voor papa. Ik vind het geweldig dat Wout nu ook iets heeft waarmee hij haar kan troosten.

Normaal gesproken heb ik altijd een toverdrank, maar nu kan hij iets dat ik niet kan.

 

Op sommige momenten als ik mijn dochter troost met de borst, voel ik me vreselijk gebonden, en maak ik het voor mijn gevoel nog moeilijker voor partner of oma om even op te passen. Ik geef nu 4 maanden borstvoeding en wil o.a. in verband met eczeem tot een jaar doorgaan.

Maar als ik eerlijk ben geef ik mijn partner niet eens de kans om zijn manier van troosten te ontwikkelen. In die 4 maanden ben ik maar één keer 4 uurtjes weggeweest. Het was niet eens slecht gegaan.

Ik merk dat ik het steeds uitstel: als ze elke dag een keer uit de fles drinkt ga ik uit, als ze door dit groeisprongetje heen is ga ik, etc. Ze is zo tevreden en leuk, dat ik het haar niet wil aandoen door het troostleerproces van mijn partner heen te moeten, maar zo schiet ik dus niks op. Ik moet eigenlijk ook niet zeuren. Morgen ga ik stappen!