Borstvoeding geven: Uit volle borst

Als er zoiets bestaat als tepel sluitspieren, dan waren die van mij zeg maar in slechte conditie. Ik reageerde op mekkerende geitjes die hun moeder 's nachts kwijt waren. Hopeloos was dat. Om de haverklap wakker en maar spuiten, steeds het bed vol! Eerst dacht ik dat het mijn verbeelding was en ging ik steeds kijken naar Joy, die natuurlijk heerlijk in dromenland was. En ik begreep er werkelijk niets van, totdat de aap uit de mouw kwam en het de baby geitjes van de kinderboerderij naast ons bleken te zijn, die net zo klinken als een pasgeboren baby.

Achteraf kan ik erom lachen….

 

Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik allerlei boeken gelezen over borstvoeding en daaruit begrepen, dat erge stuwing vooral voorkomt als men niet vaak genoeg aanlegt. Mijn moeder had me vaak verteld hoe enorm haar stuwing was geweest. En dan legde ik haar uit dat dat toch iets van vroeger was en zo…

Ahum. Op de derde dag na de bevalling werd ik wakker met een grote houten linkerborst. Twee uur later had ik er rechts ook een. Ik wist niet wat me overkwam, wat een ellendig gevoel. Ik keek ongelovig in de spiegel, was ik dat? In mijn kraamdossier schreef de kraamverzorgster tot mijn verbazing "wat last van stuwing". Het kon dus nog erger!

Zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder kwamen die middag op bezoek en herkenden de stuwing maar al te goed. En ik dacht nog wel dat dat iets van vroeger was….

 

Op de derde dag na de geboorte van Iris had ik enorme stuwing en overvloedig veel melk. Als de kleine dronk was ze al snel volledig verzadigd. Van de eerste borst was de spanning dan maar net afgedronken en aan de tweede borst was ze nog helemaal niet toegekomen. Harde borsten van het sleutelbeen tot ver onder de oksel, wat voelde ik me ellendig.

Op die dag kwam mijn man thuis van het werk, net op het moment dat Iris wakker werd en begon te huilen. "Ach, krijgt dat kind hier niets te drinken?" zei hij nietsvermoedend. Dat viel natuurlijk helemaal verkeerd en ik barstte in tranen uit. En mijn man tastte volledig in het duister over wat ie nou eigenlijk verkeerd had gezegd…..

 

Ik heb eens gelezen dat je na verloop van tijd de toeschietreflex minder goed voelt. Maar wanneer is na verloop van tijd? Ik voed Sven nu 5 weken en heb een bijna pijnlijke toeschietreflex. Als ik Sven niet snel genoeg aanleg, kan ik meedoen met de wereldkampioenschappen melkspuiten en die win ik dan!

Voor Sven is het ook niet echt fijn, want hij krijgt flink wat weg te slikken en verslikt zich ook af en toe.

Ook voor mij is het soms vervelend, er hoeft maar ergens een baby te huilen en ik krijg al steken in mijn borsten. Mijn man herkent inmiddels de blik in mijn ogen én mijn gebaar als ik probeer met de muis van mijn handen de stroom in te dammen…..

 

De toeschietreflex is na 4 maanden eindelijk minder hevig geworden: ik reageer nu tenminste niet meer op onze klagend miauwende poes… Echt een vooruitgang dus!

  

Na de geboorte van haar eerste kind overkwam mijn oma iets behoorlijk genants. Ze was aan het boodschappen doen in een winkel en voelde plotseling iets druppelen op haar tenen. Goh, het lekt hier, dacht ze en besloot de eigenaar op de hoogte te brengen. "Meneer, weet u dat u lekkage hebt?" "Waar dan?", vroeg de eigenaar. Toen pas kwam ze erachter dat ze het zelf was. Je kan je wel voorstellen dat ze met een rood hoofd, haastig de winkel heeft verlaten.

 

Ik begon te lekken vanaf de 18e week van mijn zwangerschap -ik schrok me naar!- en tot op heden stroomt het nog aan alle kanten de hele dag door. En 's nachts inderdaad! En zelfs tijdens de bevalling.

Ik moet wel zeggen dat het nu minder is dan tijdens de eerste drie maanden na de bevalling. Ik wisselde drie keer per dag mijn (wasbare) zoogcompressen en hield tijdens het voeden een spuugdoekje onder mijn andere borst. Dat was na afloop dan ook helemaal doorweekt. In hun enthousiasme hebben mijn borsten Falco nog voor hij kon happen, regelmatig een melkdouche gegeven! Overigens vond ik het altijd wel een fascinerend gezicht, als je de melk uit vijf gaatjes tegelijk zag spuiten.

Maar goed, het is nu dus wat minder. Ik red het nu met twee paar zoogcompressen en tijdens een voeding voldoen die ook. Het doekje is niet meer nodig; dat scheelt weer in de was….

 

Ik lekte 's nachts altijd als een tierelier en besloot naar aanleiding van een tip van iemand om 's nachts geen beha meer te dragen. Ik had voor de zekerheid de zoogcompressen binnen handbereik gelegd, mocht het uit de klauwen lopen. Maar toen ik om twee uur wakker werd om Sven te voeden: niks gelekt, miraculeus! Ik hartstikke blij natuurlijk, al heb ik geen idee hoe het werkt.