Borstvoeding geven: Voeden in het openbaar

Ik ben net terug van de na-gym. Vanavond was er baby-massage en iedereen had dus zijn kindje mee. Hartstikke leuk natuurlijk, maar ik was samen met nog een moeder de enige van de 6 vrouwen die borstvoeding gaf. Al die opmerkingen "jeetje, voed je wel zoveel keer op een dag?" en "slaapt hij de nacht nog niet door?" Kortom, bah, bah, bah! Het kwam er dus op neer dat ik wel gek was, dat ik nog borstvoeding gaf. De fles is toch veel gemakkelijker?

Ha, ha, maar ík kon Jurriaan tenminste ter plekke troosten aan de borst en dat kon de rest niet!

 

Ik vroeg me toen ik net begon met voeden of ik er moeite mee zou hebben om het in het openbaar te doen. Ik ben niet zo bang voor bloot tonen als het gaat om bekenden, maar in de buitenlucht aan volslagen vreemden, ik wist het niet hoor.

Toen kwam er een goede gelegenheid om het voor het eerst te doen. Een maand na de bevalling hadden we met de vrouwen van de zwangerschapsyoga afgesproken op een terras in de binnenstad van Utrecht. En bijna alle kinderen kregen borstvoeding! En natuurlijk kwamen die kindertjes allemaal om een slokje. Daar zaten we soms drie op een rij met kind aan de borst. En voorbijgangers keken er met een glimlach naar.

Wij zaten ook behoorlijk ruim op dat terras: dertien vrouwen, elk met kind en kinderwagen. Een passerende vrachtauto moest toeren uithalen om te passeren, maar ook de chauffeur moest lachen om al die drinkende babietjes. En zelfs de ober die eerst wat moeite had met al die kinderwagens en al die glazen water naast de koffie, trok uiteindelijk bij. Toen was ik om hoor. Niet dat ik nou overal en nergens heb zitten voeden nadien, maar als het zo uitkwam, nou dan was het geen probleem. "

 

Op weg naar huis begon Joy luid te huilen en het seintje was duidelijk: HONGER!

Dus ik dacht bij mezelf beter onderweg even ergens stoppen en laten drinken alvorens terug te rijden naar huis. Zo stop ik de auto bovenaan een berg op een kleine parkeerplaats, die ook bekend staat als site-seeing-point. Je kan hiervandaan heel mooi over de baaien van St Maarten kijken met de jachthavens en je ziet de zee met Saba en St Eustatius in de verte. Een genot voor het oog. Dus zowel Joy als ik genieten al zittend op de achterbank van de auto. Tot ik naar links kijk.

Er is een touringcar gearriveerd vol met toeristen. En in plaats van het fototoestel en de verrekijkers op het uitzicht te richten was ik ineens attractie numero 1.

Mijn moeder, die naast me zat, kreeg onbedaarlijk de slappe lach, want zo ben ik dan ook wel weer, ik draaide het raampje naar beneden en lachte heel vriendelijk naar al die nieuwsgierige Amerikanen, met een luid neuriënde Joy aan mijn borst.

 

Ik heb twee oudere zusjes, waarvan één kinderloos, de ander heeft een zoontje en geeft hem borstvoeding. Als we met de hele familie bij elkaar waren, dronk dit kindje ook gewoon bij zijn moeder waar iedereen bij was. Nooit een probleem. Tot hij een jaar of twee was. Toen ontstonden er wrijvingen tussen de twee zusters. Toen schreef mijn ene zus de ander een brief, waarin ze uitlegde dat het heel ongevoelig van haar was dat ze in mijn aanwezigheid zat te voeden. Ze wist toch wel hoe graag ik kinderen wilde, maar dat dat niet kon vanwege mijn baan? Met dat voeden in het openbaar, dat "etaleren van moederschap" zat ze mij de ogen uit te steken en de aandacht van de aanwezige mannen te vragen.

Het laat zich raden dat mijn zus zich erg gekwetst voelde. En ik ook, mijn hoofd stond destijds helemaal nog niet naar kinderen, ik werkte aan mijn carriére.

Je hoeft geen psycholoog te zijn om te bedenken waarom mijn kinderloze zus deze brief schreef. Het heeft lang geduurd voor dit voorval is uitgepraat. Maar mijn zus heeft nooit meer gevoed waar zij bij was. En ze heeft nooit meer echt onbevangen kunnen voeden met anderen in de buurt, terwijl ze dat vroeger wel deed.

Inmiddels heb ik zelf ook een kind en voedt haar zelf, soms ook waar mijn kinderloze zus bij is. Ik probeer dan niet te denken aan dit voorval. Maar echt op mijn gemak voel ik me dan niet. Zo jammer.

 

Even mijn ei kwijt als dat mag. Gisteravond kwam er een bestuurslid van het jongerenkoor (13 tot +/- 50 jaar) bij ons langs. Er was geklaagd dat ik in de pauze borstvoeding gaf in onze koffieruimte. Ze wilden dat vanavond ter sprake brengen in de jaarvergadering. Diegenen die geklaagd hebben, hadden iets gezegd in de trant van: "dan zal ik er toch eens wat van zeggen". Van al die mensen heeft er eentje ooit tegen mij gezegd dat het van haar niet hoefde, dat voeden tijdens de pauze. Ik heb daar in zoverre rekening mee gehouden, dat ik nu een beetje achteraf ga zitten in een hoekje dat wat donkerder is. Ik voed zo discreet mogelijk en echt waar, je ziet er niet veel van. 's Zomers zie je veel meer bloot bij de andere jongeren, als dit tenminste het probleem is dan. Ik snap eigenlijk niet wat het bezwaar kan zijn. Maar ik vind het niet goed dat ze er in de jaarvergadering een punt maken, dat dit op deze manier gedaan word. Hoe ik mijn kind (op)voed is toch geen onderwerp voor de ledenvergadering? Ik was er echt van ondersteboven toen ik het hoorde.

 

Mijn schoonfamilie voelt zich opgelaten als ik Esther voed, dus meestal ga ik even apart zitten of voed ik haar op de slaapkamer, vlak voor ze naar bed gaat. Maar ze vinden het volgende wel heel gewoon en toen voelde ik mij opgelaten.

Mijn neefje van bijna drie werd in het bijzijn van iedereen op de pot gezegd en aangemoedigd een plasje te doen. Nou daar heb ik nog niet zoveel moeite mee als dat in de gang gedaan wordt, maar wel als het pontificaal in de woonkamer gebeurt waar we net met zijn allen aan de koffie met taart zitten.

Poepen en plassen van kleine kinderen in het bijzijn van iedereen is gewoon, maar borstvoeden niet? Wie is er hier nou gek?

 

Hoewel ik vind dat borstvoeding in het openbaar normaal is, durf ik het eigelijk toch niet helemaal, zo ook laatst in de stad. Sinds de bevalling was ik al niet meer echt naar de stad geweest en ik vond het dan ook tijd worden om weer eens heerlijk rond te lopen met Edwin mijn vriend en Han mijn zoontje. Lekker nieuwe spulletjes kopen voor Han, maar ook voor mijzelf.

Nu woon ik in Maassluis en dan zijn er twee steden in de buurt waar je lekker kan winkelen: Rotterdam en Den Haag. Ik had gehoord dat er in Den Haag bij het Earley Learning Centre een ruimte was waar je borstvoeding kan geven. Edwin, een Hagenaar wist precies waar dat was. Held die ik ben, daarom maar gekozen om naar Den Haag te gaan, want dan kon ik lekker lang winkelen zonder problemen als Han honger zou krijgen. Na een paar uur stadten en 7 schoenenwinkels verder kreeg Han honger.

(Sinds bevalling zijn mijn voeten een maat groter geworden. De mevrouw uit de schoenenwinkel verzekerde mij dat dat weer normaal werd als ik stopte met de borstvoeding, zij vertelde dat zij dat ook had gehad en dat zij haar kindje tot 9 maanden zelf had gevoed...  toch weer leuke berichten. Maar dit terzijde.)

Wel, Edwin wist het Early Learning Centre te vinden, alleen helaas, helaas, volgens hem was het verhuisd en hij had geen flauw idee waar het nu was.

Han kreeg steeds meer honger... Ik moest dus actie ondernemen. We waren in de buurt van een bekend, mooi, oud restaurant en ik weet dat je daar allerlei hoekjes en nisjes hebt, zodat je toch redelijk jezelf kunt afzonderen. Het volgende plan bedacht: ik ga ergens in een verborgen hoekje zitten, dan kan ik Han voeden en om helemaal privé te zitten gaat Edwin in het uitzicht zitten. Edwin, die mij helemaal niet begrijpt als het gaat om borstvoeding geven in het openbaar, -hij vindt dat je gewoon overal borstvoeding kan geven, niemand die enaar kijkt-, knikte braaf.

Daar zaten we dus helemaal verstopt in het restaurant. Han die even gekalmeerd leek te zijn, kreeg toch weer heel veel honger en liet dat heel duidelijk horen. Ik pakte hem op om hem te voeden. Edwin moest plots naar het toilet en daar zat ik dus, lang niet zo afgeschermd als ik had gehoopt. Ook al gaf ik toen al bijna 5maanden borstvoeding, wat is het toch moeilijk om met Han hongerig op schoot, die dan uit eigen initiatief alvast probeert of er door mijn blouse heen ook melk komt, onopgemerkt mijn blouse open te knopen en hem aan te leggen. Toch, ik helemaal gelukkig, alles gelukt en volgens mij niemand die iets doorhad in de zaak.

Han had lekker gedronken, ondertussen Edwin weer terug, zodat ik in het toilet mijn kleding weer even goed kon fatsoeneren. Komt er in het toilet een mevrouw naar mijn toelopen en die zegt dat zij en haar tafelgenoten, zo van mij en mijn kindje hadden genoten! Zij wachtten namelijk al een half uur op hun drankjes en hadden mij zodra de baby huilde direkt mijn blouse zien open knopen en mijn kind laten drinken.

Die mevrouw moest eens weten, wat er allemaal aan die voeding vooraf is gegaan. Toch voelde ik mij nadat compliment heel trots.

Toen we weer terug liepen naar de auto kwamen we langs de bewuste speelgoedwinkel, stond toch echt in de buurt waar we hadden gezocht.

 

Toen Jonas wat groter werd, raakte hij zeer verknocht aan de borst. Hij kon er echt lekker naar kijken en kroelen zonder te drinken. Stond ik een keer in de zomer met een bloot truitje aan te wachten bij de kassa van de supermarkt, terwijl hij in dat stoeltje van het winkelkarretje zat. Ik leunde op de duwstang en hij leunde wat tegen mij en friemelde in mijn decolleté. Drie keer raden wat er gebeurde........Jawel, floep, daar stond ik.... Jonas helemaal blij, handen klappen, juichen en toeschouwers verheugd toeroepen! En ikke blij dat ik lang haar heb, wat de boel nog een beetje bedekte....

Ik heb geen bezwaar tegen voeden in het openbaar, maar ik heb daar wel graag zelf wat over in te brengen.

 

Er was vanavond beraad van mijn broers en zusters, bij mij thuis. Ik had gezorgd voor eigengemaakte soep met (niet zelfgemaakt) brood voor iedereen.

Later kreeg Margriet honger en ik gaf haar al vergaderend de borst. Dat ging wat onrustig, ze wilde graag weten wie wat allemaal zei. Een van mijn broers reageerde geprikkeld op de aandacht voor Marijke met, "Waarom geef je dat kind hier de borst? Mijn reaktie: "Ik heb jullie toch zojuist ook te eten gegeven, nu is Margriet aan de beurt." Je had zijn gezicht moeten zien….

 

Ruth kreeg al snel een eigen willetje en met ca. 4 ½ maand wilde ze niet meer in mijn armen liggen om te drinken. Op een dag dronk ze alleen wat water uit een flesje, van de borst wilde ze niets weten. Ik voelde me behoorlijk gespannen, want we stonden op het punt om met z'n tweeën naar Nederland op vakantie te gaan en met een huilende baby zag ik zo'n lange vlucht niet zitten. Na wat geprobeer kwam ik erachter dat samen liggend op bed de enige manier was om haar te laten drinken. Ach, dan maar liggend naar Nederland.....

We vertrokken in de middag en na korte tijd werd het tijd voor een voeding. Ik voelde me enerzijds wat opgelaten, anderzijds is het welzijn van je kind zo belangrijk dat ik zonder blikken of blozen de situatie aan mijn buren uitlegde. Gelukkig zaten we op de voorste stoelen en ze vonden het geen probleem om hun benen op te tillen (voeten tegen het schot), waardoor er voldoende ruimte was om te gaan liggen en Ruth te voeden. Er werd behoorlijk gekeken en de "Oooh's en Aaaah's wat lief" waren niet van de lucht. 's Avonds nog een keer in de herhaling, waarna ze de hele nacht heeft doorgeslapen. Ik kwam 's ochtends vroeg aan in Amsterdam met een rustig slapende baby. Geweldig!

 

Vandaag deed ik mee aan het schoolvoetbaltoernooi (direct uitgeschakeld) en ik had op het laatste nippertje geen oppas voor Kelly kunnen regelen. Toen heb ik haar dus maar meegenomen. Toen ik onze spelertjes zei een beetje op te schieten, omdat ik met Kelly de kleedkamer wilde gebruiken, was er een scheidsrechter die dat hoorde en me meteen de sleutel gaf van de scheidsrechterskleedkamer. Die was lekker rustig en véél schoner. Top toch?

 

Mijn zoon en ik waren vandaag gezellig op pad met een vriendin en haar zoon (beide babies zijn 11 weken oud). We geven allebei borstvoeding en toen haar zoon begon te huilen, begon die van mij ook. We zijn toen een eethuisje ingegaan en hebben wat te drinken besteld. Mijn vriendin vroeg zich af of we eerst moesten vragen of we wel mochten voeden in de zaak, terwijl ik zoiets had van ik doe het gewoon. Ik ging er helemaal klaar voor zitten om mijn zoon te voeden, toen de serveerster terug kwam met onze drankjes. Onze kinderen waren overigens inmiddels knoerthard aan het huilen van de honger. Mijn vriendin zei tegen de serveerster: "Dat vind je toch niet erg hè, dat we even de kinderen voeden". Nou ze schrok zich rot, ze moest het eerst even aan haar baas vragen. Die ging dan wel akkoord, maar we moesten het zo discreet mogelijk doen. Ja natúúrlijk, ik doe het altijd zo discreet mogelijk, ik zit heus niet met mijn beide borsten bloot, je ziet er amper wat van. We waren uit onszelf al netjes achterin de zaak gaan zitten.

Ik zei tegen de serveerster dat ik niet anders had verwacht dan dat we mochten voeden. De serveerster was het niet met me eens. Ik vroeg wat ze liever had, twee huilende baby's of twee rustige babies aan de borst.

Ze was het er niet mee eens dat het normaal was en zei dat het misschien niet zo'n prettig gezicht was voor de andere klanten.

We zijn lekker lang blijven zitten op dat ene drankje. En iedere keer als ze langs kwam lopen keek ze bozer, terwijl twee andere klanten tegen ons zeiden hoe geweldig ze het vonden, dat we gewoon lekker relaxed zaten te voeden.

 

Vorige week was ik op verjaardagsvisite bij een vriendin. Paul (2 jaar) was aan het spelen, spelen, spelen… Op een gegeven moment komt hij naar me toe en kruipt onder mijn shirt. Niemand heeft dan een flauw benul wat hij doet. Alleen de man van mijn vriendin had het in de gaten. Hij stond zó raar te kijken! Hem kennende zal hij het wel heel vreemd vinden….

 

Afgelopen zaterdag waren we een dagje naar Duitsland om te winkelen. Midden in een chique meubelzaak kreeg Jos (8 weken) een reuzenhonger. Hij huilde ontroostbaar. Ik legde de verkoper uit dat borstvoeding geef en ik vroeg waar ik hem even kon voeden.

De verkoper bracht mij, heel voorkomend, naar een kantoortje, waar het in tegenstelling tot de winkel een grote rommel was. Ik kreeg een stoel aangeboden, het licht werd uitgedaan en er werd discreet een staande spiegel voor het glas in de deur naar de winkel gezet. Daar zat ik dus in het schemerdonker tussen de troep!

Ik moest inwendig erg lachen terwijl ik om me heen keek. Er stond ook nog ergens een babyfles op de grond. Wie weet werd daar wel regelmatig melk afgekolfd?

Ik moet zeggen dat ik het een heel avontuur vond en ik was de verkoper erg dankbaar.

 

Ruud was nog maar vier weken oud, toen we naar een crematie moesten. Daar heb ik hem zonder nadenken al snikkend aan de borst gehad. Het gaf mij ook veel troost op dat moment. Hij gaf alleen (toevallig) een kreetje toen hij genoemd werd in een toespraak. Niemand die het vreemd vond volgens mij, wel veel vriendelijke knikjes.

 

Meestal kan ik met mijn zoontje goed afspraken maken over waar en wanneer hij wel bij me mag drinken en wanneer niet. Maar er zijn situaties waarbij het niet lukt of ik het niet nodig vind me aan die afspraak te houden. Zoals laatst toen hij in een grote meubelzaak zijn tanden door de lip viel. Toen kreeg hij ter plekke de borst, afspraak of geen afspraak om niet in een winkel te voeden.

En ook die keer dat we bij de ouders van een oude vriendin van mij thee gingen drinken, maar ook bleven borrelen en later ook nog eten. Hij had toen al een paar keer om "nana" gevraagd, maar omdat ik het idee had dat deze mensen geshockeerd zouden zijn, had ik daar steeds op gezegd: "straks als we thuis zijn". Maar ja, omdat we veel langer bleven dan gepland, heb ik hem uiteindelijk toch maar aangelegd. Ze waren meer verbaasd dan geschokt (het zat dus meer in mijn hoofd) en hadden gedacht dat "Nana"een knuffelbeest was.

 

Wij waren onlangs in de Efteling en daar heb ik Julie in de wachtrij voor een van die attracties, al lopend de borst gegeven. Er was niets te zien van een blote borst, maar het viel sommige mensen wel op, natuurlijk.

Op een gegeven moment hoorde ik een kind aan haar moeder vragen of die baby dan geen flesje kreeg. Ha ha, nee, Julie weet niet eens wat ze er mee moet!

Ik voelde me trots en ook wel een beetje stout, om dat zo maar te doen en dat met al zo'n "oud" kind (13 maanden). Maar het geeft me achteraf nog steeds een kick, dat ik zo mijn eigen gang durfde te gaan.

 

Elke week ga ik samen met Daniël naar babyzwemmen. We zitten inmiddels in de tweede groep (1 -2 jaar). Het is geweldig, een half uur lang lekker spetteren, springen, "zwemmen" met vleugeltjes, liedjes zingen, onder water zwemmen, etc. Na afloop is Daan dan ook bekaf. Zo ook afgelopen vrijdag.

Terwijl hij op de aankleedtafel een luier had om gekregen en ik intussen zijn kleertjes pakte, trok Ruben zich aan mij omhoog, half zittend op zijn knieën trok hij met een hand resoluut mijn badpak naar beneden en begon zonder enige aarzeling gulzig te drinken. Na de ergste dorst gelest te hebben kijkt hij omhoog en lacht me toe met zijn liefste lach (smelt), waarna hij snel weer verder drinkt.

Er waren veel moeders die het zagen, ze keken erg vreemd. Ze zeiden niets, maar hun gezichten spraken boekdelen.

 

Ik werk in een openbare bibliotheek en laats kwam daar een Turkse piepjonge moeder naar me toe en vroeg met handen en voeten: "Kind honger, mag ik … (maakt borstvoeding gebaren)". Mijn hart sprong op en ik vroeg of ze rustig in ons kantoortje wilde zitten of in de leeszaal. Maakte niet uit gebaarde ze. Ik liet haar maar naar ons kantoortje gaan. In de kinderwagen lag een rood aangelopen schreeuwend pasgeboren kindje. Tien dagen oud, vertelde ze. Bijna geluidloos huilen, zoals pasgeboren babytjes nog doen. En ik voelde me feestelijk…

Terwijl zij haar kleren losmaakte huppelde ik weg om een glas water voor haar te halen. Ik weet nog hoe je een verzengende dorst krijgt van het voeden in die eerste weken. Ik was zo idioot blij met mijn borstvoedende bezoekster! Mijn collega's vonden het volgens mij minder vanzelfsprekend dan ik. Ik was blij dat ze het aan mij had gevraagd.