Borstvoeding geven: Voeden in het openbaar

De meest bijzondere plaats waar ik ooit de borst heb gegeven was in de auto, terwijl een monteur van de wegenwacht onder de motorkap bezig was. Voor velen zou dit waarschijnlijk niet zo'n probleem zijn, maar voor mij wel, ik ben namelijk nogal preuts. Ik zou wel willen dat het anders was, maar het is nu eenmaal zo.

Bram was nog maar drie weken oud en ik was voor het eerst met hem met de auto op pad. Na nog geen kwartier rijden kreeg ik buiten de bebouwde kom panne. Eerst moest ik lopend, sjouwend met de maxi-cosi, naar een boerderij om te bellen. Toen weer terug naar de auto. Het was ook nog eens steenkoud. Na een tijdje kwam de wegenwacht, maar die kreeg het niet meteen gemaakt, moest ergens onderdelen gaan halen en het duurde dus allemaal nogal lang. Toen de monteur weer terug was begon Bram te krijsen. Ik kreeg hem niet meer stil. Na een tijdje hield ik het niet meer uit en ben ik hem, ondanks mijn schaamte, maar gaan voeden.

Toen de monteur het zag moest hij lachen. Het enige wat hij zei was: "Had je dat niet eerder kunnen doen?" Later zei hij nog tegen Bram: "Heb je lekker gegeten, manneke?"

Lang leve de wegenwacht! En lang leve de borstvoeding, want ik had niet geweten wat ik op dat moment had moeten doen als ik geen borstvoeding had gegeven!

 

Gisteravond ben ik voor het eerst zonder kind de stad in geweest om kleren te kopen voor de bruiloft van mijn broer volgende week. Ik had melk afgekolfd zodat Jan, Lukas (5 weken) een fles kon geven. Ik heb tegen Jan gezegd dat hij het maar even moest redden met Lukas, er was melk genoeg, dus dat moest lukken. Maar goed, voor de zekerheid had ik toch maar de mobiele telefoon meegenomen. Om 18.00 uur ben ik weggegaan, maar om 20.00 uur moest ik toch even bellen. Ik vond het zo stil en voelde me zo kaal…

Natuurlijk ging alles goed. Luuk lag met zijn blote voetjes tegen Jans buik en het ging prima.

Later die avond heeft Jan voor het eerst de flessenwarmer gebruikt en toen ik thuiskwam vertelde hij, dat het vreselijk lang duurde voordat de melk warm was. En dat Lukas steeds bozer was geworden, toen hij maar geen eten kreeg….. Die is snellere bediening gewend.

 

We gingen vanavond gezellig de stad in, even wat dingetjes kopen en lekker ergens wat eten. Joshua (3 maanden) ging ook mee, zodra die in zijn karretje ligt, slaapt ie als een roosje, dus….

We hadden de boodschapjes gedaan, nu lekker ergens een biefstukje eten. Bestelling gedaan, het eten zou nu zo langzamerhand wel komen. Joshua lag, met nadruk op lag, lekker te slapen, want "plink" oogjes open en ja hoor, lipje optrekken, huilen,  HONGER. Geen probleem, de borst is dichtbij, drinken maar…

Heel makkelijk natuurlijk, ware het niet dat juist op dat moment het eten werd geserveerd. En eerlijk hoor, dat doet ie nou thuis ook altijd, zodra wij willen gaan eten…bleeeehhhh, wil hij ook eten. Daar zat ik dan, Joshua aan de borst, biefstuk met friet op mijn bord voor me…..

Peter heeft toen maar keurig de biefstuk voor me gesneden, zodat ik ook kon eten. Zo waren we echt lekker met z'n drieën uit eten.

 

Menno is 5 maanden als ik voor het eerst ergens heen moet waar ik hem absoluut niet mee naar toe kan nemen: het eindexamen van mijn middenstandsdiploma.

Mijn moeder komt oppassen. Ze vindt het grote onzin dat ik me zorgen maak over de tijd dat ik weg ben. Het is maar voor anderhalf uur en dat moet dus lukken.

De grote avond breekt aan en ik ben zenuwachtig. Niet eens voor dat examen, maar omdat ik Menno thuis moet laten. Zal alles wel goed gaan? Met moeite heb ik wat melk afgekolfd en vlak voor ik vertrek probeer ik Menno nog even vol te gieten. Dat gaat helaas niet op. Haarfijn voelt hij mijn stemming aan en is nukkig en huilerig aan de borst.

Op aanraden van mijn moeder ga ik me nog even netjes omkleden en dan vertrek ik, met een zwaar hart en lood in mijn schoenen. Menno huilt als hij me ziet gaan….

Ik race naar het examengebouw en probeer me, eenmaal binnen, op het examen te concentreren. Het is warm in het lokaal en dankbaar voor het advies van mijn moeder trek in mijn jasje uit, hang hem over mijn stoel en en ga in mijn zijden blouse examen doen. Het gaat wonderwel en als ik na de laatste vraag opkijk, merk ik dat ik nog tien minuten voor tijd klaar ben ook.

Mijn gedachten dwalen af. Hoe zou het thuis zijn? Als ik aan Menno denk voel ik de melk toeschieten en voor ik het weet zijn twee groeiende ronde plekken op mijn mooie effen zijde blouse het bewijs van mijn moederliefde. Verschrikt duw ik mijn handen tegen mijn borsten, in de hoop een en ander te laten ophouden, maar helaas, de kranen lopen en stoppen niet zomaar. Ik rommel wat in de zakken van mijn jasje, in de hoop zakdoeken aan t e treffen en krijg afkeurende blikken van de gecommiteerde voorin het lokaal. Dan mijn jasje maar aantrekken.. Knopen dicht, je ziet er niks meer van.

"U mag niet voor het einde van de tijd weg hoor!" snerpt het door het lokaal. Ik voel me net een puber op de middelbare school en brom wat onduidelijks ten antwoord.

Gelukkig, tijd!

Ik lever mijn blaadjes in en sjees naar huis. Daar is Menno hartverscheurend aan het huilen. Mijn  moeder ziet er nog monter uit en vertelt dat het heel goed is gegaan, tot een kwartier geleden.

Ik pak mijn kind van haar aan en zak op de bank: heerlijk voeden. Menno heeft honger en is verontwaardigd dat ik weg was. Tussen de slokken door hikt hij nog na van het huilen, maar al snel wordt hij kalm en valt in slaap.

Ik ben blij dat ik weer bij hem ben en neem me voor het examen, mocht ik gezakt zijn, pas over te doen als hij wat beter zonder mij kan, of ik wat beter zonder hem. Gelukkig is dat niet nodig. Een paar weken later krijg ik de uitslag: een 7, geslaagd!

 

Mijn dochter Marja dronk nog regelmatig bij me toen ze al tweeënhalf jaar was. Ze kon dan zomaar midden in haar spel stoppen, even bij me liggen drinken en dan ging ze uitgerust weer verder. Ik herinner me nog heel goed dat ze op een dag bij ons buurmeisje van 12 speelde en dat ze thuiskwam met vuurrood bestifte lipjes. Ze was lang weggeweest dus het eerste wat ze wilde was drinken. En toen zat ik daar: een vuurrood bekkie rond mijn tepel en na afloop een mooie afdruk van een mondje. Ik weet uit ervaring dat er met een borst veel kan gebeuren: harde plekken, rode plekken, bruine vlekken... Maar lippenstift? En dan zo veel?!

 

De leukste plek waar ik ooit Tymo heb gevoed: op vakantie in Limburg tijdens een wandeling. Na een uurtje in de draagdoek wilde hij wel een slokje. Gelukkig was daar een klein kapelletje en onder de hoede van Maria met kind dronk Tymo dat het een lieve lust was.

 

Weet je wat geloof ik een heel gek gezicht was: Ruud tijdens het paasontbijt met paashaasoren op zijn hoofd bij mamma aan de borst. De hele familie moest er heel hard om lachen. Er is een foto van gemaakt, dan kan ik zelf ook nog eens kijken of ik het ook zo gek vind. Ik vond ze zó schattig staan die oren!

 

De mooiste herinnering heb ik aan die keer toen Allard net een jaar was en we op vakantie in België de grotten van Rochefort bezochten. We waren in een kleine groep met behalve ons gezin slechts twee andere echtparen.

Beneden in "de grote zaal" werd even pauze gehouden. Er stonden klapstoeltjes en de gids liet een kleine heteluchtballon omhoog gaan, zodat je bij het licht van de vlam kon zien hoe hoog de ondergrondse ruimte was. Allard kon het allemaal niet zo boeien, misschien vond hij die vreemde omgeving wel eng. Dus heb ik hem daar maar aangelegd, zodat hij lekker even bij kon komen. Heel bijzonder was dat, tientallen meters onder de grond, de stilte met alleen af en toe het geluid van vallende waterdruppels, die ballon die steeds hoger ging. Echt apart.

In schril contrast daarmee was in diezelfde zomer een bezoekje aan de stuntshow in een attractiepark. Veel licht-, en geluidseffecten en onverwacht applaus. Allard wist niet hoe hij het had en dook onder mijn T-shirt. Daar heeft hij zich ondanks het lawaai tijdens de voorstelling in slaap gedronken. We verlieten in alle rust als laatsten de tribune, Allard nog steeds slapend. We passeerden wat technici, waarvan er één opmerkte dat ze nodig iets opwindenders moesten verzinnen, omdat het publiek nu tijdens de voorstelling in slaap viel!

 

Peter heb ik ooit gevoed toen ik verkleed en geschminkt was als Zwarte Piet. Hij was toen een half jaar. Ik verwachtte eigenlijk dat hij niet zou durven, maar hij merkte geen verschil! Ik heb er een foto van, ik vind hem zo mooi!

 

Ik heb laatst weer eens op een gekke plek gevoed. We waren al een tijd op stap, op zoek naar een Vaderdag cadeau en we kwamen bij de fotograaf voor een pasfoto van mij (niet voor Vaderdag maar voor mijn paspoort). Ik zette daar Eefje uit de draagdoek op de grond, zet ze het toch op een gillen! Ik ben dus op het krukje gaan zitten en heb haar ter plekke aangelegd. De fotograaf keek niet eens erg gek op en nam gewoon de foto terwijl ik voedde en ik mocht gerust nog even blijven zitten.

 

Lianne valt in de auto meestal in slaap, lekker soezen op het geluid van de motor in de warme kleine ruimte, maar als we na een lange vermoeiende dag op weg naar huis zijn, wordt ze soms wat jengelig.

De laatste tijd heb ik een goede oplossing gevonden voor die enkele keer dat Lianne huilt tijdens het autorijden. Lianne zit achter de stoel van de bestuurder in de maxi-cosi. Ik gord mijzelf achter in het midden van de auto vast en dan koppelen we aan! Helaas kan dit niet meer nu ze naar een groter zitje gaat verhuizen.

 

Zelfs tijdens het autorijden kan ik Frank laten drinken. Hij zit in zijn autostoeltje en ik zit achterin naast hem. Ik maak mijn gordel losser, ga achterstevoren op mijn knieën op de bank zitten en dan hang ik boven het zitje. Heel ongemakkelijk, dat wel.

 

Vorig weekeind waren we gaan wandelen. Door het bos naar een ander dorp. Lekker dwalen. Robbert (1 jaar) in zijn wagentje. Begint hij na een tijdje te zeuren, steeds harder en  zelfs te huilen. Ik dacht hij is het rijden zat, ik draag hem wel even. Maar we waren nog een eind van huis en ik zou dat niet lang volhouden zo. Bovendien begon hij weer te huilen. Toen pas begon het me te dagen. We waren al ruim twee uur onderweg, hij wou gewoon drinken! We zijn op een bankje gaan zitten langs de kant van de weg. Ondanks het winterweer, jas open trui omhoog, Robbert eronder. Twee passerende tienermeisjes moesten erg giechelen, van de overige passanten geen reactie. Eerlijkheidshalve: ik hoopte dat er geen mensen langs zouden komen die mij beroepshalve kennen. Geen collega's ofzo, maar mensen uit onze klantenkring. Ik voelde me toch een beetje kwetsbaar daar. Maar goed, Robbert heeft lekker gedronken en daarna was het wagentje geen probleem meer. Ik ben maar wat blij dat ik altijd warme melk bij me heb.

 

Een slechte moeder. Dat voelde ik me gisteren even toen we een etentje hadden met het management van Hans' werk. Ja, dat heb je als ex-patriot, je hebt af en toe van die etentjes waar je niet onderuit kunt. Lisanne ging mee, want ik heb geen babysit en daarbij wordt het ook moeilijk met voeden. Ik kan dan wel vooraf wat extra melk afkolven, maar daar heb ik een hekel aan en bovendien ben ik bang dat ze juist zal willen drinken als ik net heb afgekolfd en dat ze dan tekort krijgt. Maar goed, over dat etentje. Ik was van tevoren al bang dat het laat zou worden. We moesten er om half 8 zijn en normaal gaat Lianne (ruim 3 maanden) om half 9 naar bed. Ik kan haar wel even wat langer ophouden, maar niet erg lang.

Het werd dus een regelrechte ramp. Eer iedereen er was, was het al 8 uur, om half negen werd er eens besteld en toen vond Lianne er al lang niets meer aan. Ze had die dag ook nog eens minder geslapen overdag, dus ze was echt "op". Bovendien slaapt Lianne op haar buik en in de maxi-cosi alleen als we in de auto zitten en rijden. Ik legde haar aan in de hoop dat ze aan de borst in slaap zou vallen. Dat zou ook wel gelukt zijn als er maar niet zoveel mensen waren geweest en als die maar niet zo'n hoop kabaal hadden gemaakt. Zeker na wat wijntjes op een nog altijd lege maag. Ik begon me vreselijk te ergeren aan het lawaai en vooral aan het plotseling hard lachen en op tafel slaan. Maar eigenlijk was ik gewoon boos op mezelf. Ik had gewoon thuis moeten blijven.

Om half 10 kwam het eten. Ik was inmiddels op de gang gaan staan met Lianne, weg uit de herrie en uit de rook, want dat was heel erg. Mijn man kwam naar me toe en zei: "Kom we gaan naar huis". Maar ja, ik stierf inmiddels van de honger. We spraken af dat Hans eerst zou gaan eten en ik in de gang zou wachten en daarna andersom. Dat ging goed. Lianne viel in mijn armen toch nog in slaap. Nadat Hans zijn eten  naar binnen had geschrokt en ik daarna ook, zijn we gauw naar huis gegaan. Ik vond het echt zielig voor Lianne en voelde me daar ook echt schuldig over. Voortaan regel ik oppas of ik blijf gewoon thuis.

 

Vanmorgen ging ik met Lennard (3 maanden) naar een korte voorstelling die de klas van mijn oudste zoon Marco (7) had ingestudeerd. Lennard lag heel rustig te slapen in de maxi-cosi. Toen begon de voorstelling. Het licht ging uit en er klonk een paar keer een luide gong. Daarna begon een heel stel Chinese muzikantjes te rinkelen met hun instrumentjes... Ik zag Lennard schrikken, maar voor hij het op een brullen kon zetten in deze sfeervolle ambiance, had ik hem al aan m'n borst. Hij nam de tepel in z'n mond, maar deed niets dan waakzaam met z'n donkere oogjes in 't rond kijken en luisteren naar al die onbekende geluiden. Zelfs toen de Chinese soldaten elkaar met luide kreten te lijf gingen, bleef hij zo liggen, doodstil, met mijn tepel in z'n mond...

Meer veiligheid kun je een kindje niet geven! Supertrots liep ik na afloop met hem de zaal uit.

 

Gisteren naar de Pasar Malam Basar in Den Haag geweest. Na een heleboel kraampjes, lekkere hapjes en mooie muziek heeft Timo wel dorst gekregen. Op weg naar de eettent komen we langs een verkoop stand met bamboemeubelen. Heerlijke banken! Dat lijkt me beter dan een klapstoeltje. Ik heb het wel even gevraagd of het mocht en Timo heeft daar heerlijk liggen drinken, op het meest comfortabele plekje van de Pasar!

 

Voor we op vakantie gingen heb ik even getwijfeld of ik nog door zou gaan met borstvoeding geven aan onze zoon van 7 maanden. Gelukkig ben ik doorgegaan, want wat was ik blij toen we onverwachts in de file kwamen op de ring van Parijs!! Bijna 3 uur file en geen benzinepomp te vinden om een fles te warmen.…. Lekker voeden op de achterbank en we hadden nergens last van!

 

Wij hadden ergens in augustus een trektocht met een groep vrienden. Hierbij is ook een baby precies een week ouder dan Ellis maar flesgevoed. Nergens elektriciteit in de buurt, dus flesje opwarmen in dat aanstekerding van de auto en het kind maar krijsen. Wat had Ellis het dan gemakkelijk........

Er werden nog grapjes over gemaakt trouwens: "Alma heeft nog een borst!" Hihi.