Borstvoeding geven: Uit volle borst

Bij onze oudste vond ik het kolven op het werk te belastend en bij de tweede had ik besloten om oma, die onze vaste oppas is, poedermelk te laten geven. De eerste dag leek dit goed te gaan en met een gerust hart ging ik de volgende dag naar mijn werk. Bij het ophalen trof ik een ongeruste oma aan, die zei dat Margriet alles had ondergespuugd. Ze had de hele middag gehuild en leek ziek. Ik kon haar gelukkig meteen aanleggen en ze dronk goed. Daarna knapte ze op. Een virusje?.

De volgende dag liet ik haar nietsvermoedend weer achter met poedermelk. Bij het ophalen trof ik opnieuw een zeer ongeruste oma aan. Het ging helemaal niet goed met Margriet. Ik trof een zielig hoopje baby aan. Slap en sloom en af en toe kokhalzend. Ze had alles er weer uitgegooid en was de hele middag van slag.

Mijn hart bonkte in mijn keel en ik vroeg me af of we geen dokter moesten waarschuwen. Wat was ik blij dat ik haar aan kon leggen. Ze dronk gelukkig en ik kreeg het gevoel dat ze met elk slokje een herstellend medicijn binnenkreeg. Ze spuugde daarna nog een keer, maar niet al te hevig. Thuis is ze in slaap gevallen en de voedingen hield ze er verder in. Na drie diarreeluiers en een nachtje slapen was ze weer de oude.

Ze kan dus niet tegen dit soort poedermelk. Nu voorlopig toch maar kolven en over een tijdje misschien andere soorten poedermelk uitproberen.

 

Toen Ivar, mijn oudste van nu 3 jaar, net geboren was zat hij al gauw van top tot teen onder het eczeem. Zijn hele lijfje was één vochtige eczeem plek. Mijn huisarts wilde niet aan het idee van koemelkallergie, want dan zou hij toch zeker ook andere verschijnselen (buikkramp e.d.) moeten vertonen. Ik ben in dat half jaar 2 keer bij hem geweest met Ivar en zonder dat hij naar hem had gekeken naar huis gestuurd met tubetjes zalf. Toen Ivar een half jaar was ben ik weer bij de huisarts geweest en ik heb erop gestaan dat hij naar hem zou kijken. Wat is die man geschrokken zeg! Binnen 2 uur zat ik met Ivar bij de kinderarts! Die heeft n.a.v. een simpel bloedonderzoek binnen enkele dagen vast kunnen stellen dat hij allergisch was voor koemelk, kippeei, pinda's, tarwe, honden en katten. Hij raadde mij aan om Ivar tot 1 jaar volledig op de borstvoeding te houden, zonder enige vorm van eten of drinken ernaast. Verder moest ik alle allergene voedingsmiddelen laten staan, kreeg ik verschillende hormoonzalven en ontstekingsremmende zalf mee. Binnen een paar dagen had ik een ander kind!

 

Vandaag ben ik toch maar weer blij dat Amanda nog steeds borstvoeding krijgt. Ze is namelijk voor het eerst in haar leventje (ze is bijna 16 maanden) echt ziek.

Ze begon gisterenavond om een uur of half tien met spugen en om twaalf uur na drie schone bedden en vijf schone pyama's viel ze uiteindelijk lekker lang in slaap. Vanochtend werd ze zoals gewoonlijk lekker vrolijk wakker dus we dachten dat we het gehad hadden en schoven het op de kool dan wel de druivensap van gisteren.

Maar helaas, toen ze na de borstvoeding in bad zat, om de kots van vannacht af te soppen, gaf ze weer over. En een half uur later weer. Toch maar naar de dokter. Die heeft haar helemaal nagekeken en denkt dat ze een buikgriepje te pakken heeft. Dat schijnt hier momenteel te heersen. En zijn voedingsadvies: "Geef maar lekker borstvoeding, steeds een klein slokje met korte tussenpozen, dan krijgt haar maagje de tijd om steeds een beetje te verwerken.

Jippie, dat is de derde dokter in deze praktijk die ik zie en ze zijn allemaal flink pro-borstvoeding. Toch niet gek voor een praktijk die we zo maar op de gok uitgekozen hebben.

 

Ik beet in de kraamtijd alsmaar op dezelfde plek op mijn tong. Je snapt het, door het bijten wordt de tong dik, zit in de weg, je bijt er weer op, au, nog dikker, enz. Omdat ik voor Nico moest kolven (het aanleggen lukte de eerste tijd niet) en ik toch steeds kleine beetjes over had die niet opnieuw gebruikt mochten worden, kreeg ik die van de kraamhulp om zelf op te drinken. Twee keer een slokje en de zere tong was over!

Nu doe ik het nog wel eens. Het helpt echt als je per ongeluk weer eens vreselijk op je wang of tong bijt.

 

Gisteren stootte Brigit haar 3 ondertandjes door haar bovenlip. Tja, kruipen sinds een week gaat gepaard met veel botsen. Bloeden dat het deed! Terwijl ik er gaasje op probeerde te duwen belde ik de doktersassistente. Ze zei: "IJsblokjes erop", maar die had ik niet in huis. Wel blokjes ingevroren moedermelk. Dat bleek nog veel beter, want Brigit ging eraan likken en sabbelen alsof het een ijsje was en zo kon ik het ondertussen mooi wat tegen haar bovenlip houden. Beetje troost na die huilbui….

 

Anna (1,5 jaar) drinkt zo'n 100 keer op een dag. Niet alleen als ze dorst heeft, maar ook als ze pijn of verdriet heeft, want het helpt daar ook echt voor. Zojuist maakte ze nog een flinke smak met haar loopfietsje en was vreselijk aan het brullen. Maar zodra ze zag dat ik mijn jurk losknoopte, ging het brullen over in schateren en blij op en neer springen.

Ze dronk wel drie slokjes (echt waar!) en was weer helemaal tevreden!

 

Na op zondagmorgen vroeg een tijdje met hem gespeeld te hebben, zei ik tegen Daan dat ik nog even in bed ging liggen, lekker plat vanwege mijn rugklachten. Otto ging naast het bed een boekje zitten lezen, ik kroop lekker naast zijn pappa. Die was nog in diepe slaap en gaf mij opeens een geweldige por met zijn knie precies op de pijnlijkste plek. Ik gilde het uit van de pijn, er kwamen zelfs tranen aan te pas. Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst heb gehuild van de pijn. Daan keek me met een verschrikt gezichtje aan. Hij klom meteen op het bed en kwam naar me toe: "ach, mamma!", zei hij en hij legde even zijn handje op mijn voorhoofd, "wil je teepaa drinken?" Hij ging naast me liggen en begon te drinken.

Ik vond dit zóóó lief. Hoe vaak heb ik hem niet getroost als hij gevallen was of boos, door hem de borst aan te bieden. Hij weet natuurlijk niet beter of hij kan mij troosten door de borst te nemen! En het gekke is: het hielp! De pijn werd er natuurlijk niet minder door, maar ik werd wel weer kalm.

 

Onze Nic is ziek geweest zo'n beetje vanaf het moment dat hij geen borstvoeding meer wou. En afgelopen winter was het weer akelig kwakkelen. Maar inmiddels had ik weer volop voeding voor Jesper. En ik dacht: "Ik waag het erop, kan mij 't schelen" en ging 's morgens speciaal voor Nic kolven (terwijl ik kolven haat) en gaf hem dus 1 keer per dag 1 beker van zo'n 200 ml moedermelk. Geloof het of niet, hij is niet meer ziek geweest in die tijd! De dokter vroeg zelfs waar we met hem bleven!

 

Ik ben sinds 7 weken de trotse vader(!) van Jerome. Met hem gaat het prima, alleen had hij vanaf de geboorte last van verstopte traanbuisjes. Bij het ene oog ging dit snel over, maar het andere oog bleef maar dichtgeplakt met korstjes. Niets aan doen, zei iedereen: de kraamzuster, de verloskundige, de huisarts, consultatie bureau en medische naslagboeken. Het advies was: alleen schoonmaken met gekookt water en eventueel het traanbuisje masseren. Oogdruppels zouden alleen tijdelijk helpen. Na vijf weken was er nog steeds geen verbetering, maar we waren gewaarschuwd dat het wel een half jaar kon duren. Toen lazen we op internet dat een paar druppels moedermelk tegen ontstoken oogjes zou helpen. Ach, dachten we, het is wel geen ontstoken oog, maar het is wel een bacterie die er zo'n smerige smurrie van maakt. Het hielp inderdaad meteen. We hebben het een paar dagen volgehouden om daarna maar eens te stoppen. En wat bleek: het blijft weg!

 

Marianne had heel vaak last van ontstoken oogjes en omdat ik gelezen had dat dit met een paar druppeltjes moedermelk heel snel overgaat, wilde ik op een gegeven moment even afkolven. Marianne was toen 18 maanden en ik gaf alleen nog 's avonds borstvoeding, dus er kwamen slechts enkele druppeltjes uit het apparaat. Ze stond er zeer vragend bij te kijken en vroeg: "Is dat nou???" Ik zei: "Dat is melk voor jou, dat ga ik zo in je oogjes druppelen." Ze raakte bijna in paniek: "Nee, nee, niet oog, in buik, moet in buik." Ze wees priemend met haar vingertje op haar buik, alsof ik niet zou begrijpen dat daar de melk in moest. Ze vond het echt erg dat ik de melk in haar oogje druppelde, maar het ontstoken oogje was inderdaad zeer snel over.

Enkele weken later legde ik iemand uit hoe een kolfapparaat werkt. Zij kwam erbij staan en zei: "mama, melk niet in oog, melk in buik, hè?"